Είναι ακατανόητη η εμμονή στο λεγόμενο ευρωπαϊκό ομόλογο σαν απάντηση στα δημοσιονομικά προβλήματα των καταχρεωμένων χωρών, του νότου κυρίως, της Ευρώπης. Η σχετική συζήτηση συνιστά μια καινούργια επίθεση των αμετανόητων κρατιστών απέναντι στην κοινή λογική. Αντί στόχος να είναι η έξοδος από την κρίση με την αναδιάρθρωση των δημοσιονομικών μας δεδομένων και την οικοδόμηση μιάς ισχυρής οικονομίας, επιδιώκουμε τη δυνατότητα εξασφάλισης και πάλι συνθηκών εύκολου δανεισμού. Ώστε η φαυλότητα, η ρεμούλα και η έλλειψη υπευθυνότητας να συνεχισθεί και η δημοσιονομική πειθαρχία να εξαφανισθεί.

Σαν μια γροθιά οι συνυπεύθυνοι, από αριστερά και δεξιά, του οικονομικού μας αδιεξόδου υποστηρίζουν το ευρωομόλογο σαν μια καινούργια «Μεγάλη Ιδέα». Αποτέλεσμα των θυσιών του λαού μας δηλ. να είναι η δυνατότητα και πάλι δανεισμού. Αντί να μειώσουμε σε μόνιμη βάση τα ελλείμματά μας και να αρχίσουμε να αποπληρώνουμε το χρέος μας η χώρα να πασχίζει να βρεί και πάλι ξένους εγγυητές (διότι αυτή είναι η ουσία του ευρωομόλογου) για να αρχίσει να ξανα-δανείζεται.

Η αλήθεια είναι πως η επιλογή αυτή συνιστά, για μια ακόμη φορά, φυγή από την πραγματικότητα. Η χώρα μας θα έπρεπε να εργάζεται για την οικοδόμηση μιάς δυναμικής οικονομίας και για την απελευθέρωση από τα δεσμά και την εξάρτηση των χρεών. Κι όχι να εφευρίσκουμε τεχνάσματα για ευκολότερη επιστροφή στον δανεισμό. Γίνεται φανερό πως ουδείς πιστεύει αληθινά στις ουσιαστικές δυνατότητες των ελλήνων και της οικονομίας μας. Και από την κυβέρνηση, και από την Αριστερά και από την αξιωμ. αντιπολίτευση. Γι’ αυτό και όλοι πασχίζουν να ανακαλύψουν την εύκολη λύση. Φορτώνοντας δηλ. τις αδυναμίες μας σε κάποιον άλλο (στα συνήθη θύματα τους δυτικούς, και κυρίως τους μισητούς τελευταία Γερμανούς), να ξαναγυρίσουμε στις πρακτικές του παρελθόντος. Να μην παράγουμε ουσιαστικά τίποτε, να συνεχίσουμε να έχουμε μιά άθλια παιδεία με ανεκπαίδευτους δασκάλους και με κλειστά, λόγω εκτεταμένου φοιτητικού φασισμού, πανεπιστήμια και με μια κοινωνία που να συντηρείται με δανεικά από όλους εκείνους τους «ξένους» που σε πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμη να λoιδορήσει.

Είναι δυνατόν σοβαρά να πιστεύουμε πως θα βρεθούν αφελείς πολιτικοί στη Δύση που θα αναλάβουν εξ ονόματός μας τις δικές μας ευθύνες; Αφού ακόμη και τώρα, στις δύσκολες στιγμές που περνάμε, είναι αδύνατον να δείξουμε την σοβαρότητα μιάς οργανωμένης κρατικής μηχανής. Το τι συμβαίνει με τα διόδια των δημόσιων αυτοκινητόδρομων είναι ενδεικτικό. Η προηγούμενη κυβέρνηση καθιέρωσε μιά απίστευτη «καινοτομία» καταλήστευσης του κόσμου. Την επιβολή δηλ διοδίων για δρόμους που ...δεν έχουν γίνει (!) Ακόμα δε και για δρόμους που δεν έχουν σχέση με αυτούς για τους οποίους τα διόδια πληρώνονται. Το ζήτημα είναι σχετικά απλό. Ουδείς δικαιούται να χαρατσώνει τους πολίτες για να εξασφαλίσουν πόρους οι εργολάβοι. Είτε το κράτος οφείλει να τους πληρώνει με την παράδοση του έργου και στη συνέχεια μέσω διοδίων να αναπληρώνει τα χρήματα που έδωσε. Είτε οι εργολάβοι με δικά τους έξοδα να πραγματοποιούν το έργο και στη συνέχεια να εκμεταλλεύονται τα διόδια για ένα διάστημα μέχρι να εξοφληθούν (λχ το παράδειγμα της Αττικής Οδού – Build, Operate, Transfer). Η προκαταβολή διοδίων είναι ελληνική σκανδαλώδης εφεύρεση. Αν δεν υπάρχουν χρήματα στα ταμεία του κράτους η δεν χρηματοδοτούν οι Τράπεζες τους εργολάβους, τότε απλά το έργο δεν θα είναι δυνατόν να γίνει... Τέτοιες αστειότητες μοναχά στην Ελλάδα απαντoύνται.

Αλλά και στον τομέα του κρατικού όγκου η χώρα μας δεν δείχνει να κατανοεί το πρόβλημα. Η Ελλάδα, επισήμως πλέον, έχει πάνω από 770.000 εργαζόμενους στο κυρίως κράτος –εξαιρουμένων των ΔΕΚΟ και της ΤΑ. Η Ρωσική Ομοσπονδία, από την άλλη μεριά, κληρονόμος του μεγαλύτερου συστήματος κεντρικού σχεδιασμού στη γή, της Σοβιετικής Ένωσης δηλ., έχει γύρω στις 500.000 (στο κυρίως κράτος πάντα) όταν ο πληθυσμός της ξεπερνά τα 138 εκατ. Και στοχεύει να τους μειώσει κατά 25% στα επόμενα πέντε περίπου χρόνια. Εμείς τι ακριβώς κάνουμε; Είναι σε θέση κανείς να συνειδητοποιήσει το γελοίο του πράγματος; Με τόσους δημόσιους υπάλληλους στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην ουσία πρόβλημα γραφειοκρατίας. Ο κάθε πολίτης θα έπρεπε να έχει χρεωμένο στο όνομά του ένα υπάλληλο που θα αναλάμβανε να του διεκπεραιώσει κάθε υπόθεσή του με το δημόσιο!! Κι όχι να καταπιέζεται και να ταλαιπωρείται όπως συμβαίνει τώρα…

Η καινούργια Μεγάλη Ιδέα λοιπόν, η εξασφάλιση του ευρωομόλογου δηλαδή, φιλοδοξεί να σιγουρέψει την διαιώνιση των ίδιων αθλιοτήτων. Ας ελπίσουμε πως κάποιοι σ’ αυτή την χώρα θα αντιληφθούν την πραγματικότητα και θα δώσουν μάχη για το σωστό. Για να αλλάξουμε πραγματικά.