http://www.bloomberg.com/news/2010-08-05/squeezing-the-rich-is-poor-way-to-spur-growth-commentary-by-caroline-baum.html

Η φορολόγηση των πλουσίων είναι ανεπαρκής για την τόνωση της ανάπτυξης
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_07/08/2010_410714

Τριάντα έξι χρόνια αφού ο οικονομολόγος Αρθουρ Λαφέρ χάραξε μια καμπύλη σε μια χαρτοπετσέτα, η διαμάχη για την αυτοχρηματοδότηση ή μη των φοροαπαλλαγών στην πλευρά της προσφοράς συνεχίζεται. Πόσω μάλλον σήμερα, που οι κυβερνήσεις αποσύρουν τα μέτρα στήριξης των οικονομιών τους για να δαμάσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα, όταν οι συνθήκες ανάκαμψης παραμένουν αβέβαιες. Γιατί ακόμη συζητάμε αν μια μείωση των συντελεστών φορολογίας κεφαλαίων θα ενισχύσει την οικονομική δραστηριότητα τόσο, ώστε να οδηγήσει σε μια ικανοποιητική εάν όχι αισθητή αύξηση των εσόδων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης;

«Διότι δεν τους αρέσει η απάντηση», απαντά ο κ. Λαφέρ. «Δεν είναι οι φοροαπαλλαγές από μόνες που αποφέρουν αποτέλεσμα. Οι φοροαπαλλαγές στους φτωχούς κοστίζουν χρήματα. Οι πλούσιοι έχουν τη δυνατότητα να προσλάβουν δικηγόρους ή φοροτεχνικούς για να ωφεληθούν από αυτές». Είναι αστείο να επιλέγει κανείς να αγνοεί στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι οι πλούσιοι συμπεριφέρονται διαφορετικά.

Σε μια δυναμική οικονομία, όπου οι συνθήκες μεταβάλλονται συνέχεια, η μοναδική σταθερά που έχει μια κυβέρνηση είναι η φορολογία. Η νομισματική και εμπορική πολιτική, το νομοθετικό έργο και τα διαφορετικά στάδια του οικονομικού κύκλου είναι όλες τους μεταβλητές που επηρεάζουν την ανάπτυξη. Αυτό, όμως, που παραμένει αμετάβλητο σε βάθος χρόνου, όπως αποκαλύπτει η συσσώρευση εμπειρικής γνώσης, είναι ότι τα έσοδα του ομοσπονδιακού κράτους επί του ΑΕΠ έχουν κυμανθεί στο 17,9% λίγο έως πολύ τις τελευταίες πέντε και πλέον δεκαετίες. Αυτό ισχύει ακόμη και εάν ο ανώτατος οριακός φορολογικός συντελεστής φθάσει στο 91%, όπως συνέβη το 1951, στο 50% (αρχές της δεκαετίας του '80) ή στο 35% (τη δεκαετία του 2000). Εξαιρέσεις έχουν σημειωθεί στις οικονομικές κρίσεις.

Οπότε, εάν το όφελος των κυβερνήσεων από τη φορολογία είναι σταθερό σε βάθος χρόνου, τότε γιατί να δημιουργείται κλίμα αβεβαιότητας για τον τρόπο άντλησης των εσόδων μέσα στην επόμενη πενταετία, δεκαετία ή το μακρύτερο μέλλον; Γιατί δεν υιοθετούμε έναν μόνο φορολογικό συντελεστή; Για λόγους δικαιοσύνης, κατ' αρχάς. Θεωρητικά, μια κυβέρνηση θέλει να πάρει χρήματα από τους πλούσιους και να τα δώσει στους φτωχούς. «Κάνουν λάθος», λέει ο κ. Λαφέρ. «Δεν λειτουργεί έτσι. Οι πλούσιοι μπορούν να αλλάξουν τον όγκο, τον χρόνο, τη διάρθρωση και τον τόπο του εισοδήματός τους. Οι φτωχοί δεν μπορούν».

Ο δεύτερος είναι το Κογκρέσο. Οι τροποποιήσεις στον φορολογικό κώδικα, με την προώθηση φοροαπαλλαγών, μειώσεων και εξαιρέσεων από φόρους, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί επιστρέφουν τη χάρη για τη χρηματοδότηση των εκστρατειών τους.

Οι πλούσιοι έχουν την πολυτέλεια να αντιδρούν ενεργά σε φορολογικά κίνητρα: μπορεί να αναλάβουν κινδύνους, να ξεκινήσουν μια νέα επιχείρηση ή να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο προσλαμβάνοντας περισσότερο προσωπικό. Το αντίθετο ισχύει για τους χαμηλόμισθους. Οταν η κυβέρνηση αυξάνει τη φορολογία, τότε ένας οικογενειάρχης δέχεται ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις για να εξασφαλίσει τους δικούς του, επιδιώκοντας ακόμη και να βρει μια δεύτερη δουλειά. Γι' αυτήν την κοινωνικο-οικονομική ομάδα, η αύξηση των φόρων μεταφράζεται σε περισσότερη εργασία. Αντί λοιπόν να δημαγωγεί περί φορολόγησης των πλουσίων, η κυβέρνηση θα έπρεπε να δώσει κίνητρα για σκληρή εργασία, για αποταμίευση και επενδύσεις, ώστε να μεγαλώσει η πίτα. Και να πάρει τον φορολογικό κώδικα από τα χέρια του Κογκρέσου.